Po drugiej godzinie lekcyjnej ubrani już w kurtki czekaliśmy pod sekretariatem. W międzyczasie opiekunowie nas przeliczali. Całą drogę od ulicy Wodnej do teatru przeszliśmy pieszo. Naszej wędrówce nie sprzyjała pogoda, ponieważ było zimno i o dziwo akurat padał śnieg - rzadko spotykany w Łodzi w ostatnim czasie.
Po dotarciu na miejsce, weszliśmy do środka, gdzie ukazały nam się majestatyczne schody i wielkie lustra. Następnie po wejściu na piętro oddaliśmy wierzchnią odzież, zrobiliśmy zdjęcia klasowe na pamiątkę. Później usiedliśmy wygodnie w fotelach i oglądaliśmy sztukę. Fabuła była dosyć skomplikowana, ponieważ bohaterowie strasznego dworu żyją i kochają się w XVIII wieku. Czas opowieści, jak czas sztuki, nie ma granic i podziałów, a ich wymowa była ponadczasowa. W interesującej scenerii, nie zawsze spójnej z akcją opery, zaprezentowane zostały najpiękniejsze fragmenty Strasznego dworu. Efekty tej muzycznej opowieści wzmacniały wielkie dzieła malarstwa polskiego i odwołanie się do dwóch podstawowych dla Moniuszki inspiracji: Pana Tadeusza Mickiewicza i Ślubów panieńskich Fredry, z których postaci zostały wplecione. Na koniec był niesamowity polski taniec - mazur!
Osobiście dużo bardziej podobał mi się oryginalny, klasyczny Straszny dwór aczkolwiek sztuka, na której byliśmy również była ciekawa.